But… shhhht! Don’t tell the little ones!
Ik wou dat ik kon zeggen dat ik onoverwinnelijk was als mama. En toch moet ik nu heel stilletjes toegeven dat de ziektekiemen de strijd hebben gewonnen. Ik dacht altijd dat ik één van die mama’s zou zijn die zelden ziek zou worden, van zodra er een kleintje in het spel was. De voorbije jaren ben ik immers zelden ziek geweest.
“Een griepepidemie in het land? Mij laten vaccineren? Maar nee, ik word toch niet ziek, ik ben sterk en kan wel tegen een stootje!“
Helaas moet ik nu – bijna twee jaar na de geboorte van mijn dochter – mezelf erbij neerleggen, ook ik hoor bij het clubje mama’s die de bacteriën over nemen van de – toch oh zo lieve – mini mensjes (lees: ‘ratjes’, want zo noemde vriendlief vandaag deze mini wezentjes die allerlei ziektes mee naar huis brengen 🙂 ).
Dit jaar alleen al heeft de dokter me tot twee keer toe verplicht om een antibioticakuur te volgen. Ik zeg verplicht, want ik ben een van die personen die terughoudend is tegenover onnodig medicijnen slikken. De eerste keer was x-aantal maanden geleden. Ik geraakte maar niet verlost van een diep zittende hoest. Op aanraden van mijn omgeving – ik denk dat ze het best vervelend vonden, al dat gehoest – ben ik uiteindelijk toch maar eens bij de dokter langs geweest en ja hoor:
“Enkel een antibioticakuur kan u nog helpen, mevrouw“.
Terwijl ik dit schrijf zit ik weer eens ziek in de zetel. Koorts? Check. Keelpijn? Check. Verdict deze keer: een bacteriële keelontsteking. “Oh en mevrouw, slechts 5% van de keelontstekingen zijn bacterieel, uw weerstand zal wel verzwakt zijn geweest.“, zei de dokter. Op mijn vraag of ik vanzelf wel zou genezen, kreeg ik het antwoord dat als ik de bacteriën te baas wou zijn, ik maar beter een antibioticakuur zou volgen.
Dus daar gaan we weer, een week lang pilletjes slikken om de bacteriën de kop in te drukken.
Lieve bacterietjes, blijven jullie deze keer wel een tijdje weg? Go pick on someone else 😉
