… dat is Louane haar visie over haar ouders. En dan zegt ze het sinds kort ook nog eens in één ruk achter elkaar. Ergerlijk? Beschamend? Grappig? Schattig? JA.
Gisterenavond ging papa snel nog even naar de Delhaize om boodschappen te doen en Louane kijkt me met puppy oogjes aan: “papa voetbal?”. Waarop ik: “nee liefje, papa gaat gewoon naar de winkel en komt straks terug om je mee in bedje te steken.”
Van zodra papa terug thuis is, staat mama vertrekkensklaar om naar de osteopaat te gaan. “Mama werken?”, vraagt kleine Louane. “Nee liefje, mama heeft vandaag al een hele dag gewerkt en moet nu even naar een soort van dokter.” Meestal krijg ik een erg vragende blik van Louane toegeworpen. Maar hoe in godsnaam leg je iets duidelijk uit aan je peuter van 2 jaar oud? In haar hoofdje gaat mama altijd werken als ze uit het zicht verdwijnt en moet papa gaan voetballen (voor diegenen die hier pas inpikken, de papa van Louane speelt bij RAFC). In welke mate moet je de werkelijkheid versimpelen in een poging het voor haar begrijpbaar te maken? Of moet ik gewoon rechttoe rechtaan zeggen dat ik naar een osteopaat ga, terwijl ze eigenlijk nog maar net het woord dokter kent? #lifeofworkingparents #raisingkids #zoveelvraagtekens
Uiteindelijk doen we als ouders gewoon wat ons het beste lijkt. Gaandeweg zal ze wel leren begrijpen dat mama niet altijd moet gaan werken als ze even verdwijnt en dat papa niet steeds moet gaan voetballen als hij de deur uit gaat. Iedere dag denk ik dat ze meer en meer begrijpt van onze uitleg. Haar hersenen fungeren als een spons momenteel. Opletten geblazen dus met hoe we dingen uitleggen aan haar, ze maakt er gegarandeerd haar eigen verhaaltje van.
* * *
De ideale opvoeding bestaat niet, volg lekker je eigen intuïtie. Andere ouders doen ook maar wat.
* * *
I can so relate to this! Great post!