Soms lijkt het alsof ik de enige mama ben van een kleuter die ‘s ochtends echt ALLES weigert. Het begint eigenlijk al wanneer ik Louane wakker maak – of tenminste een poging doe om haar wakker te krijgen. Want oh ja, wij zitten precies met een tiener-kleuter in huis. Eentje die het allerliefste zou uitslapen tot minstens 10u ‘s ochtends. Je zou denken dat kleine kindjes vroeg opstaan – dat dacht ik ook -, die van ons is met kop nog staart wakker te krijgen ‘s ochtends. En wanneer ze dan eindelijk haar oogjes opent begint het gezeur. “Nee, geen lichtjes aandoen!” “Ik wil nog slapen!” “Vandaag mag ik een kleedje aandoen hé? Geen kousenbroek hé? Het is al zomer hé?” En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.
Aankleden is al evenmin een plezierig taakje, daar onze prinses goed genoeg zelf weet wat ze al dan niet wenst aan te doen. Probleem is dat ze niet begrijpt dat het koud is buiten en dat ze zichzelf dus lekker warm dient aan te kleden, of nog erger, dat haar ‘blauwe kleedje’ net in de was ligt. Onze bezorgdheden ‘s ochtends zijn dus om haar niet op haar paard te krijgen voor het één of ander, want dan is het hek van de dam en is ze niet meer vrolijk te krijgen. En believe me, alles naar haar goesting doen verlopen ‘s ochtends aint that easy 🙂 Tanden poetsen = vragen om drama. Haartjes kammen = vragen om drama tot de tweede macht. En dan zijn we nog niet aan het ontbijt zelf toegekomen. Op de één of andere manier eet Louane ‘s ochtends niet of nauwelijks. Ze zit meer dan 30min aan de ontbijttafel zonder te eten (als je de muizenhapjes niet meetelt tenminste). Iedere ochtend opnieuw proberen we haar te doen eten. We hebben boterhammen met choco geprobeerd, toast confituur, cornflakes, havermoutpap,… noem maar op. Niets werkt. Ten einde raad zeggen we haar “Ok Louane, nu moeten we echt wel vertrekken naar school of we zijn te laat”. Volgend struikelblok is haar jasje en schoenen aandoen. Tegenwoordig weet ze niets beters dan ver van ons weg te lopen als we zeggen “Louane, kom je? Dan doe ik je schoentjes aan.” Eindelijk aangekleed zegt ze meestal “Oh nee, knuffel moet mee naar school” en hupsakee dan is ze weer weg naar boven op zoek naar een knuffel die ze die dag wilt meenemen naar school. A’right denk je dan, nu hebben we alles gehad. Honestly, dan begint de volgende uitdaging nog maar. Die 800m die we naar school moeten wandelen, ze lijken soms wel een eeuwigheid te duren. Onze prinses stopt om de zoveel meter om ergens op een dorpel te klimmen van buurman x of y, de zon schijnt in haar ogen, haar muts zit niet goed, ze moet ineens pipi doen (crappppp denk je dan, waar zoek ik nu een wc? Really, ik heb ooit op het punt gestaan om belletje trek te doen), oh nee het is rood licht aan het kruispunt,… Ik mag steeds bidden dat ze niet in colère schiet ergens onderweg naar school en braafjes met me meewandelt. Negen op de tien is dat wishful thinking.
Dus mama’s… ben ik echt de enige met een klein probleemgevalletje in huis ‘s ochtends vroeg? Doen wij als ouders iets verkeerd? Zijn jullie mini’s echt zo’n engeltjes die gewillig luisteren? Iedere ochtend is een struggle bij ons. Ik had gehoord van de terrible two, maar ook de terrible three? Wanneer krijg ik een braaf en gehoorzaam prinsesje in huis? And don’t get me wrong, ik vind het heerlijk dat ik een pittige dame in huis heb, liever dat dan een muurbloempje. Maar om het met kabouter Plop zijn woorden te zeggen: ik word daar soms zoooooo moe van! 😉
Gelukkig is het nu Paasvakantie en hoeven we twee weken niet op tijd op te staan en de rush van ‘s ochtends vroeg te doorstaan. Fijne Pasen alvast!
