Ik ging dit verhaal al een hele tijd geleden met jullie delen. Echter, had ik tot op heden nog niet de tijd gevonden om het neer te pennen. Momenteel is dochterlief 2 weken op vakantie in Frankrijk en is vriendlief op stage met KVC Westerlo in Turkije. Dus kruip ik achter mijn toetsenbord om jullie te vertellen hoe het komt dat Louane en baby nr.2 straks net geen vier jaar gaan schelen.
Toen Louane geboren werd, op 23 december 2014, was ik 25 jaar jong. Ik wou altijd al een jonge mama zijn, net zoals mijn eigen mama. Want ik vind het zalig om zelf een jonge mama te hebben. Ons kleine gezinnetje was gesticht en het leven ging zijn gangetje. Nooit was het mijn bedoeling om snel terug aan een tweede te beginnen, ook van vriendlief niet. Ten eerste, ik was mentaal en fysiek nog niet klaar om aan een tweede te beginnen, de “urge” was er gewoon niet. Ten tweede, puur praktisch, twee kindjes naar de kinderopvang sturen konden we financieel niet aan. Iedere maand waren we toen al rond de 450 EUR kwijt aan kinderopvang. Doe dat eens x2 en dan denk ik dat het niet eens meer nuttig was dat ik überhaupt terug zou gaan werken. Dus besloten we samen om baby nr.2 te plannen tegen dat Louane naar de kleuterschool zou gaan. Handig leek het ons ook om een kleuter in huis te hebben die toch al min of meer zelfstandig was. Twee afhankelijke kindjes in huis leek ons net iets te moeilijk. Bovendien waren – en zijn 🙂 – we nog steeds jong en speelde onze leeftijd ons dus geen parten om er snel terug aan te moeten beginnen. Vorig jaar in September ging Louane naar de 1e kleuterklas. Baby nr.2 is uitgerekend op 27 september 2018. Tussen september vorig jaar en september dit jaar zitten 12 maanden. Het komt er dus op neer dat het ‘verwekken’ van baby nr.2 even op zich heeft laten wachten.
What happend is…
April 2017 – ik heb een afspraak vastgelegd bij een nieuwe gynaecoloog, op het einde van mijn straat. Leek me handig, zo dichtbij een gynaecoloog te hebben met het oog op een tweede zwangerschap. Op controle en om een uitstrijkje te laten nemen. Het zekere voor het onzekere nemen vooraleer we zouden starten met het maken van een nieuw leventje. Ik was een tijdje ervoor al gestopt met de pil en tijdens de controle zei de gynaecoloog me nog dat er een eitje zich aan het vormen was. Alles zag er dus goed uit. Prima, wij waren gerustgesteld. Op 1 mei 2017 kreeg ik inderdaad mijn regels – zoals voorspeld – en kon een nieuwe cyclus beginnen. Spannend, want op 17 mei vertrokken we op verlof naar Portugal. Wie weet was dit onze kans wel? Ik hield in ieder geval alles netjes bij a.d.h.v. de app Period Diary. Een aanrader trouwens voor iedereen met een kinderwens!
Een 4 a 5-tal weken later had ik mijn regels nog steeds niet. Nu op zich niet zo’n drama. Ik wist van de vorige keer dat ik lange cycli had (van zo’n 48 dagen), dus wachtte ik geduldig af. Echter, na zo’n 55 dagen heb ik me dan toch aan een zwangerschapstest gewaagd. Zonder resultaat. En nog zo’n 10 dagen later begon ik het toch allemaal ietwat vreemd te vinden. Niet zwanger en toch bleven mijn regels uit? Ik belde de gynaecoloog en kon op controle komen. Daar stond niet zo’n fijn nieuws op me te wachten. Ze zag allemaal ‘bolletjes’ in mijn eierstokken wat wees op het PCOS (polycysteus-ovarium) syndroom wat dus een verklaring was van het uitblijven van mijn maandstonden. Mijn wereld stond even stil, “Ik heb wat precies? Vruchtbaarheidsproblemen?”. Gek vond ik, want Louane is zonder enig probleem verwekt geweest binnen de 3 maanden na het stoppen van de pil. Achteraf gezien hebben we dus enorm veel geluk gehad bij Louane. Nu, de gynaecoloog stelde me gerust dat we dit meteen gingen oplossen a.d.h.v. medicatie en een goede opvolging om dan zo snel mogelijk terug vruchtbaar te kunnen zijn. Ik kreeg medicatie (Provera) voorgeschreven om mijn regels kunstmatig op te wekken en nadien werden er me hormonen (Chlomid) voorgeschreven om de eisprong op te wekken. Ik moest een 9-tal dagen ongeveer na het starten van mijn regels terug op controle komen en dan gingen we samen kijken of er al een eitje klaar zat. En vanaf die controle ging het van kwaad naar erger. Ik bleek een cyste te hebben op één van mijn eierstokken, een redelijk grote dan ook nog eens. Dit was blijkbaar een nevenwerking van de Chlomid. Zolang de cyste niet nog groter werd, kon het geen kwaad, buiten het feit dat ik behoorlijk wat buikpijn had. Afwachten dus, de cyste moest uit zichzelf verdwijnen. En dat deed de cyste ook gelukkig na verloop van tijd. In die periode heb ik ook x-aantal keer bloed laten afnemen. En achteraf gezien maar goed ook. Uit één van die onderzoeken bleek dat ik CMV (Cytomegalovirus) had opgelopen. Weer een opdoffer van jewelste, ik moest immers terug aan de pil. Je mag namelijk niet zwanger worden zolang je dit virus actief in je lichaam hebt zitten. CMV is gevaarlijk wanneer je het oploopt in je 1e trimester. Geen leuk nieuws, wanneer je ernaar uit kijkt om eindelijk eens een kans te hebben op een nieuwe zwangerschap. En bovendien voelde ik me inderdaad niet zo denderend die periode, moe dat ik was! Ik geraakte echt niet uit mijn bed ‘s ochtends vroeg, mijn wekker ging minstens 5x af vooraleer ik mezelf uit het bed kon heffen. Na minstens 2 maanden de pil te hebben genomen mocht ik nog eens mijn bloed laten afnemen om te zien of mijn lichaam al genoeg aan het vechten was tegen CMV. Mijn waarden waren alvast iets beter, maar ik moest toch echt nog een maandje extra aan de pil. Nadien mocht ik terug starten met Chlomid. De eerstvolgende kuur had niet aangeslagen, mijn dosis werd verhoogd. Eind december 2017 hadden we nog maar eens een afspraak bij de gyneacoloog om te zien of er deze keer wel een eitje klaar zat. Helaas zag de gyneacoloog wel een dominant eitje zitten, maar die was zo klein dat ze de kans laag achtte dat het zou goed komen deze cyclus. Ze schreef weer een dosis Provera voor en zei dat we meer geluk zouden hebben in 2018. Echter, ik wou het nog niet opgeven en heb het 12 dagen lang volgehouden om ovulatietesten te doen, iedere ochtend op hetzelfde moment.
Lang leve koppigheid
Gelukkig was ik zo koppig, want op 5 januari 2018 – en ik herinner het me nog als ware het gisteren – zag ik eindelijk een lachend gezichtje verschijnen! Jippieee, dit was het moment waar we al bijna 9 maanden op zaten te wachten! Eindelijk een échte kans om een baby’tje te maken. Ondanks het feit dat de gynaecoloog had gezegd dat het niets zou worden deze cyclus zijn we erin blijven geloven en hebben we geklust (wat een raar woord, I know…). Het lachend gezichtje op de ovulatietest was voor ons genoeg bewijs dat we een kans kregen deze keer. En dan was het wachten geblazen. Na zo lang gewacht te hebben, kon ik gewoon niet nog eens 14 dagen wachten om een zwangerschapstest te doen. Ik haalde daarom een early predictor in huis. Ook omdat ik eigenlijk een afspraak had vastliggen bij een privé fertiliteitsarts en vooraleer ik op afspraak zou gaan bij hem wou ik toch 100% zeker zijn dat ik niet zwanger was.
Op 17 januari 2018 gaf de test een enorm vaag streepje aan, zo vaag zelfs dat ik dacht dat ik het me inbeeldde. Ik wou/kon nog geen gat in de lucht springen. Ik had geen zin een een zoveelste teleurstelling. De dagen die daarop volgden deed ik opnieuw een test van een ander merk. De streep werd steeds duidelijker! Stilaan begon het tot ons door te dringen: het zou deze keer wel eens raak kunnen zijn! Finally! Op 20 januari deed ik een digitale test, die kon echt niet liegen dacht ik. En werkelijk waar deze keer zag ik heel duidelijk “2-3 weken zwanger”!! En blij dat we waren 🙂
De rest is geschiedenis. Ondertussen ben ik heel 2017 en alle doktersbezoeken en medicatie allang vergeten en geniet ik van het getrappel van baby nr.2 in mijn buik. Ik ben momenteel 28 weken zwanger. Binnen 12 weken ontmoeten we eindelijk baby nr.2 en we kijken er allemaal super hard naar uit. Het is dus echt waar wat ze zeggen, alle miserie is instantly vergeten vanaf het moment dat je zwanger bent. En het feit dat Louane en baby nr.2 bijna 4 jaar gaan schelen? Dat nemen we erbij. Het is ergens ook best leuk dat Louane momenteel zoveel begrijpt van mijn zwangerschap en dat ze er mee naartoe leeft. Ze belooft nu al goed voor haar zusje of broertje te gaan zorgen van zodra hij/zij er is. <3
* * *
Meet baby nr.2 op 27 weken en 6 dagen
* * *
