In gedachten heb ik dit artikel al minstens 100 keer geschreven. In gedachten krijg ik heel veel gedaan de laatste tijd. Uitvoerend ben ik minder sterk zo blijkt. Het leven zoals het is met een baby’tje in huis, laten we het zo stellen. Aloys is ondertussen een flinke baby van 12 weken oud. Twaalf weken al begot! Het lijkt wel gisteren, 21 september om iets na 12u ‘s middags. Ik kreeg je in mijn armen gelegd en was instant verliefd op je. Mijn zwangerschap daarentegen lijkt wel een eeuwigheid geleden. Ik zei laatst nog tegen vriendlief: “Aloys bestaat bijna al een jaar!”. Hij keek me nogal verbaasd aan. Ergens snap ik zijn blik wel, gekke gedachte “al een jaar te bestaan”. Maar vanwege onze historie met PCOS en dus moeilijk zwanger geraken, weet ik 100% zeker dat Aloys sinds 5 januari 2018 “bestaat”. Vanaf dat moment is hij beginnen groeien, iedere dag een beetje groter. Vandaag de dag meet hij 59,5cm en weegt hij 5kg400. Wat een vooruitgang op één jaar tijd! En dan te denken dat vorig jaar rond deze periode we tijdens een eicelmeeting te horen kregen van onze gyneacoloog: “Jammer, ook deze keer geen chance. Er is slechts één eicel dominant, maar veel te klein om te kunnen springen. 2018 wordt jullie jaar, ik beloof het!”. En toch zijn we erin blijven geloven, dat kleine ieniemienie eicelletje heeft zich alsnog ontwikkeld tot een volwaardige eicel. Die éne eicel die we op echo nog hebben gezien, die heeft ervoor gezorgd dat je op 5 januari bent beginnen bestaan. 2018 was ons jaar, inderdaad!
Anyway, de bevalling. Ik ben ingeleid geweest, net zoals bij Louane. De reden bij Louane was dat mijn placenta niet meer goed fungeerde. Ze werd op 39 weken slechts rond de 2kg geschat en moest dus “gecontroleerd” op de wereld komen met 39+5 weken. In principe was ze uitgerekend op 25 december, een kerstkindje zoals ze zeggen. Achteraf gezien zijn we heel blij dat we haar verjaardag op 23 december mogen vieren, zo heeft ze haar eigen dag. Bij Aloys was er niet 100% een reden om in te leiden, denk ik althans. Hoewel… De laatste weken van mijn zwangerschap waren zwaar, heel zwaar. Het was een snikhete zomer, mijn voeten waren enorm opgezwollen, ik kreeg erg veel last van bekkeninstabiliteit (kon amper nog de trap op gaan) en mijn bloeddruk was aan de hoge kant. Maar kleine Aloys deed het in principe goed in mijn buik. Rond 36 weken heb ik mijn gyneacoloog voor de laatste keer gezien op controle. Ze vroeg of het nog ging. Ik zei dat het best zwaar begon te worden, vooral met een kleuter in huis. Mijn gyneacoloog wist ook dat vriendlief een voetballer is en soms, heel soms denk ik stiekem dat ze mede daardoor toen voorstelde: “Zullen we een datum prikken? 21 september lijkt me een mooie datum, toch? Het begin van de herfst. Wanneer moet je man voetballen? Oh en trouwens, bij mij als ik een datum prik, bevallen negen op de tien vrouwen voordien spontaan.”. Zo gezegd, zo gedaan. 21 september naderde snel en Aloys bleef lekker zitten. Iemand moet die “één op de tien” zijn, toch?
Het grote voordeel was wel dat ik alles goed kon plannen. Onze buurman kwam 20 september ‘s avonds babysitten op Louane terwijl vriendlief me naar het ziekenhuis bracht. Louane dacht dat we gingen uiteten (een leugentje voor bestwil, we wouden haar niet zenuwachtig maken). ‘s Ochtends bracht papa zijn dochtertje nietsvermoedend naar de kleuterschool waarna hij mij kwam vervoegen in de verloskamer. Dat was rond 10u ‘s ochtends.
Ik werd die nacht al onderzocht en had al 2 cm ontsluiting. Al te lang had Aloys dus sowieso niet meer blijven zitten. Ze gaven me een “pilletje” om de bevalling in gang te zetten. ‘s Ochtends heel vroeg hebben ze dan mijn vliezen gebroken. Zo’n gek gevoel trouwens, die vliezen die breken! Nadien kon ik nog enkele uren gewoon rondlopen in de kamer, ik voelde mijn weeën amper. Een beetje buikkrampen, dat wel. Ik weet trouwens nog dat ik mezelf wilde schminken, om de tijd te doden. Op dat moment kwam de vroedvrouw binnen: “Amaai, jij loopt nog kwik rond! Ik zal eens vragen of we je baxter kunnen verhogen!”. Ik had beter niets gezegd, mijn gyneacoloog kwam binnen en vroeg me: “Moet je man nog trainen vandaag?”. Ik zei dat hij niet naar de club moest, maar wel nog moest gaan lopen. Toen zei ze: “OK, dus eigenlijk wordt de baby best geboren rond de middag?”. Ik antwoordde: “Ja”. Achteraf gezien had ik dat beter niet gezegd, de vroedvrouw kreeg het fiat om wel 3x mijn baxter te verhogen 🙂 Rond iets na 10u begon ik de weeën echt goed te voelen en moest ik beginnen puffen. Vanaf dat moment ging het allemaal zo snel! Ik herinner me er amper iets van. Op een gegeven moment zei ik: “OK, nu wil ik toch wel een epidurale.”. Terwijl ik bij mijn laatste controle bij de gyneacoloog had gezegd dat mijn ideale bevalling eentje zou zijn zonder epidurale én zonder knip. Ze moet dat ergens hebben opgeschreven denk ik. Want de vroedvrouw (een stagiaire trouwens die het fantastisch heeft gedaan!) keek vriendlief blijkbaar aan met een blik die boekdelen sprak. Neen, geen tijd meer voor een epidurale. Ze stond erop dat ik nog een bad zou nemen. Ik wou niet, had het veel te heet. “Een warm bad? Nee, dankje!” En toch hebben ze me erin gezet, me beloofd dat het een fris badje zou zijn. Ik kreeg echt geen adem meer en had zooooooo veel dorst. Uiteindelijk – omdat ik niet meer uit het bad geraakte – hebben we me in bad onderzocht en toen volgden de magische woorden: “het is zo ver, je mag bevallen!”. Op een gewoon bed, mijn benen dus NIET in de beugels. De eerste keer persen ging mis, ik perste blijkbaar vanuit mijn hoofd, waardoor ik helemaal rood aanliep. “Nee, dit is niet juist, probeer bij een volgende wee het juist te doen. Trouwens, het kan zijn dat je morgen bloeduitstortingen krijgt in je gezicht door verkeerd te persen.” Gelukkig geen bloeduitstortingen gehad overigens. De keren nadien deed ik het goed. Ik werd op mijn zij gelegd, vriendlief moest mijn benen helpen vasthouden (hij klaagt er nu nog over, “niet goed voor mijn rug hé!”, voetballers toch… ;-)). En zo ben je op de wereld gekomen lieve Aloys, om iets na 12u ‘s middags. Zonder knip, zonder verdoving. Puur natuur. Zo trots en dankbaar dat ik was én nog steeds ben. Wat een TOPteam daar in het ziekenhuis. En wat een verademing, jou op mijn huid te voelen. Je kleine gezichtje te zien. Hulpeloos klein wezentje. Je deed het ongelofelijk goed en begon meteen al te zoeken naar voeding. Je hebt oerinstincten en bent meteen beginnen zuigen aan mijn tepels. Wat prachtig was dat om te zien. Hoe mooi kan de natuur zijn, toch? Ze hebben ons trouwens heel lang laten bekomen in de verloskamer, geen haast. Fantastisch was dat.
Aangezien niemand van de familie wist dat ik aan het bevallen was die namiddag en we heel graag de eerste uren wouden doorbrengen als gezinnetje van vier, vertrok vriendlief uit de verloskamer om Louane op te halen van school. Papa stond met de auto aan de schoolpoort, Louane vroeg “waarom ben je met de auto, papa?”. (Note: normaal gaan we te voet naar school). Papa antwoordde: “Lieve schat, we gaan ergens naartoe en het is een verrassing.”. Aangekomen in het ziekenhuis wist Louane dat het zover was: “Oh papa, is mama hier???”. Ik lag op dat moment nog in de verloskamer en zei tegen hen dat ze me moesten opwachten in mijn kamer. Ik wou niet dat Louane de machines in de verloskamer en de draden van de baxter zou zien die nog in mijn arm zaten. De vroedvrouw verloste me van de baxter en ik kon te voet naar mijn kamer stappen. Die eerste blik van Louane, ik zal het nooit vergeten! Ze zat te glunderen, haar kaakjes barstten bijna uit hun voegen. Zo gelukkig was ze om naar broertje eindelijk te ontmoeten. Puur geluk. Eén van de mooiste momenten uit mijn leven.
Een dik uurtje hebben we met ons vieren genoten van ons hoopje geluk. Nadien is vriendlief het goede nieuws beginnen rondbazuinen. De grootouders lieten alles vallen en kwamen meteen naar het ziekenhuis om hun eerste kleinZOON te ontmoeten. Het allereerste jongetje in de familie. Aloys heeft namelijk vier nichtjes. Hij zal zich moeten leren verdedigen tussen al dat vrouwelijk geweld op familiefeestjes in te toekomst.
Op vrijdagmiddag ben ik bevallen en zondagavond ging ik al naar huis. Alles verliep vlekkeloos, zowel met mezelf als met Aloys. Vriendlief is niet veel aanwezig geweest in het ziekenhuis. Zaterdagochtend moest hij trainen en zondag had hij match ‘s avonds. Mede daarom wou ik liever niet te veel bezoek ontvangen in het ziekenhuis. Omdat ik er alleen lag en geen hulp had om mijn bezoek drinken aan te bieden. Beste beslissing ooit geweest trouwens. Ik kon me hierdoor volledig concentreren op mijn kleine vriend en de borstvoeding perfect op gang krijgen. Zondagavond na zijn match is vriendlief me in het ziekenhuis komen ophalen en reden we naar huis. WELCOME HOME, lieve Aloys. En de dag nadien, maandagochtend, mocht je al meteen mee naar de schoolpoort, om grote zus af te zetten. Want papa moest alweer trainen. Het leven zoals het is…. <3
