Ondertussen is Aloys alweer 4 maanden oud. Mijn zwangerschap lijkt alweer eeuwen geleden. Aloys valt niet meer weg te denken uit ons gezinnetje van vier. En ergens nu ik hem zo dicht bij mij heb, maakt het me hongerig naar nog een derde baby. Dat zullen de hormonen wel zijn zeker? Ik durf er nog niet aan te denken dat Aloys mijn laatste baby’tje zou zijn. We sluiten een derde kindje zéker niet uit, maar moeten er toch eens goed over nadenken. Financieel, maar ook organisatorisch. En… zullen wij het als ouders wel aankunnen, drie kinderen? Nu hebben we onze handen ook al vol met onze twee (b)engeltjes. Ik kan me ontfermen over Aloys en Maxime kan zich concentreren op Louane, of omgekeerd. Maar wat wanneer er een derde kindje rondloopt? We hebben samen maar vier handen, één paar te kort zou je denken voor een derde. Ze zeggen wel eens dat de overgang van één naar twee veel heftiger is dan de overgang van twee naar drie of zelfs vier. Ik wil dit gerust geloven, maar toch… Voor ons was en is de overgang van één naar twee best heftig. Voor ons als ouders, maar ook voor Louane was en is het geen eenvoudige aanpassing. Ik ben gelukkig nog thuis tot eind maart, op dat moment zal Aloys 6 maanden oud zijn. Maar ik heb het gevoel dat mijn dagen zo snel voorbij gaan! Ik ben precies constant in de weer voor en met mijn gezinnetje. Het huishouden (de was en de plas enzo, you know the drill, zeker met een baby’tje in huis), Aloys sussen, eten geven, verschonen,… Om 15u30 Louane weer ophalen van school, Louane entertainen thuis en zien dat er voor 18u liefst nog eten op tafel staat. Tegen dat Louane in bed ligt (de bedoeling is om 19u30, maar meestal halen we dat niet), zijn zowel papa als mama doodop en het liefste van al ploffen we ons neer in de zetel en komen we er niet meer uit. Met het gevolg dat er x-aantal zaken die nog moesten gebeuren (lees: betalingen e.d., zaken die je pas kunt doen als je kids in bed liggen) gewoon blijven liggen. Oh en weet dat kleine Aloys nog niet op een vast uur gaat slapen ‘s avonds. M.a.w. zeteltijd staat vaak gelijk aan Aloys entertainen of sussen, want hij heeft het weer moeilijk met momenten. Weer een sprongetje? Of toch last van slijmpjes? Ach, who knows? Mochten baby’s nu eens kunnen vertellen wat er scheelt hé, dat zou het allemaal zoveel makkelijker maken.
Om over de broodnodige nachtrust nog maar te zwijgen. Louane was en is nog steeds een goede slaper. Maar kleine Aloys wordt nog zeer regelmatig wakker. Hij slaapt nog steeds tussen ons beide in. Wat ondertussen nefast is voor q-time voor mama en papa. Dan denk ik, ik had deze keer misschien toch beter geïnvesteerd in een co-sleeper. Zou het nu nog de moeite zijn om er eentje aan te schaffen? Ik vraag me af tot welke leeftijd ze überhaupt in de co-sleeper passen. Kijk, als je één kindje hebt kan je in principe ‘s ochtends nog even doorslapen, je hoeft voor je tweede (of derde) kindje nog niet op te staan. Dus als je baby’tje beslist om rond 6u30 nog te drinken, kun je nadien nog een uurtje of twee verder slapen met je knollie in je armen desnoods. Maar… (en dit vind ik een groot verschil van één naar twee kinderen), blijven liggen is geen optie. Het gebeurt regelmatig dat Aloys ergens tussen 5u en 6u30 nog beslist om een hongertje te hebben. Wetende dat mijn wekker afgaat om 6u50, dan kun je je wel voorstellen dat ik soms vloek. Eer ik terug in slaap val, gaat mijn wekker terug af. Omdat ons prinsesje Louane naar school moet en haar brengen dat is mijn taak. Arme Aloys – die 9 kansen op de 10 nog heerlijk ligt te slapen – wordt wakker gemaakt en moet mee naar de kleuterschool. Gelukkig valt hij na onze ochtendwandeling vaak terug in slaap, maar ikzelf kan moeilijk terug gaan slapen eens ik wakker ben.
Van één naar twee… Is ook keuzes maken. Leest papa of mama vanavond een verhaaltje voor? Op dat moment, loopt mama of papa met Aloys door de huiskamer om hem te sussen zodat Louane tenminste kan luisteren naar haar “bedtime story” zonder luidkeels gekrijs op de achtergrond?
Van één naar twee… Is je aandacht leren verdelen. Persoonlijk vind ik dat het allermoeilijkste. Ik wil zo graag genoeg q-time spenderen met Louane, mijn prinsesje. Maar prins Aloys heeft mama nodig, letterlijk want mama is nog steeds zijn enige voedingsbron. En kleine meid Louane is het 4 jaar lang gewoon geweest om 7/7 aandacht te krijgen van mama en/of papa. Not an easy one for her, die aanpassing. Ze heeft het er ook duidelijk moeilijk mee. We doen ons best om het haar zo eenvoudig mogelijk te maken, maar het blijft een kleuter die onredelijk kan uitbarsten wanneer wij haar X of Y proberen uit te leggen. Sinds deze week werken we met een + en – scorebord. Ze kan punten verdienen voor alles wat ze goed doet, maar ook minpunten wanneer ze eens niet luistert bijvoorbeeld. Als ze na één week 10 pluspuntjes over heeft, mag ze een kleine verrassing kiezen uit de grote verrassingsdoos. Dit heeft precies wel effect op haar. Let’s see how it goes.
Van één naar twee… is een uitdaging om het huis te verlaten. Zeker zonder vriendlief in de buurt. Even naar de speeltuin? Hmm… even nadenken, hoe geraken we er? Met de fiets: geen optie (want met Louane achterop en Aloys in de draagzak vind ik het iets te gevaarlijk om in de stad te fietsen). Te voet: Aloys kan in de draagzak, maar zou Louane het niet te ver vinden om te stappen? Met de auto: ja, dat kan, maar voor 1,5km naar het stadspark is misschien echt teveel van het goede? En en plus, waar geraak ik de auto kwijt. Oh en als we dan in het park zijn en ik moet Aloys eten geven, wie let er dan eventjes op Louane? Zoveel organisatorische issues wanneer je van één naar twee gaat, believe me. Niet altijd easy.
Van één naar twee… Een grote aanpassing, ja. Maar ik ben zo gelukkig met mijn twee kleine (b)engeltjes. Een family of four, dat zijn wij <3 Niet te geloven met momenten. Eén ding is zeker, ik heb liefde genoeg voor alle twee én voor vriendlief.
