Wow, heftig. De uitvaart van je eigen zoontje plannen. Foto’s selecteren en er een mooie iMovie van maken. Passende muziek uitkiezen. Woorden neerpennen die uitgesproken zullen worden tijdens de uitvaart. Ze neerpennen, tot daar aan toe. Ze uitspreken, dat is een ander paar mouwen. En toch, toch ben ik zo blij dat An van Nooit Vergeten me aanmoedigde om de woorden zelf uit te spreken op de uitvaart. Knop omdraaien, niet de zaal in kijken, en voorlezen. Heel diep inademen. Pauze inlassen, omdat er geen geluid komt. Ik krijg de woorden niet over mijn lippen. Plots loopt Aloys naar voor in de zaal, naar mij toe. Hij wilt dat ik hem pak. Ik herpak me, vind opnieuw de kracht. De kracht om voor te lezen. Woorden, voor jou.
Lieve Rafaël,
Ik heb al talrijke woorden digitaal neergepend, voor jou. Maar deze tekst, dit is toch wel helemaal iets anders. Want wat schrijf je voor een momentum zoals deze? Een eerbetoon, een afscheid voor en van je eigen zoon. Je eigen vlees & bloed. Jij, mijn derde kindje.
Lieve Rafaël,
Ik vind het zo droevig dat het niet anders is gelopen. Je was en bent nog steeds oh zo welkom in ons gezin. Ik heb je 21 weken en 4 dagen gedragen. Nu kan ik het helaas niet meer letterlijk, maar lieverdje, ik draag je met grote trots in mijn hart. Ik neem je mee, overal en altijd. Ik beloof het je. Je maakt deel uit van mij, van ons gezin. Voor altijd nummer drie.
Lieve Rafaël,
Waarom toch, waarom ben jij net die 1 op 15.000? Waarom heeft je lichaampje één minuscuul foutje gemaakt helemaal in het begin van de zwangerschap? Waarom heeft dat ene moment, op die ene dag, nét dan, waarom heeft het zo’n zware gevolgen met zich meegebracht? Je hart lieve schat, we hebben het geluk tussen haakjes gehad, om uuuuuren naar je hart te hebben mogen kijken. Baby’tje van me, ook ik zag met het blote oog dat het niet goed zat.
Lieve Rafaël,
Weet a.u.b., dat ik de hoop niet had opgegeven. Alleen Ik wou alleen maar het beste voor je. Je hoefde niet te lijden, ik kon je niet zien lijden. Je bent stilletjes heen gegaan, dicht bij mij, in je vertrouwde omgeving. Weet je, prinsje van me, ik vind troost in deze woorden:
“Babies lost in the womb were never touched by fear, they were never cold, never hungry, never alone & most importantly ALWAYS knew love”.
En dat is ook zo, toch lieverdje?
Lieve Rafaël,
Het allermooiste moment, magisch : 22u40, die donderdagavond 14 Mei 2020. Toen je bij mij werd gelegd. Helemaal perfect. Nog warm, een echt baby’tje. Mini weliswaar, maar helemaal af. En knap, oh zo knap! Geen traan, alleen een glimlach. Trots, trots op jou. Ik ga me voor eeuwig en altijd afvragen hoe je zou opgroeien, hoe je eruit zou zien, knapper met de dag, ongetwijfeld.
Lieve Rafaël,
Je wordt gemist. Er is een leegte en niemand of niets kan die leegte opvullen voor ons. We zijn je diep dankbaar voor de mooie touchpoints die je ons aanlevert, we voelen je aanwezigheid. Helaas niet fysiek, maar baby’tje, stop a.u.b. nooit met die mooie contactmomentjes.
Lieve Rafaël,
We houden van je, tot de maan en terug en nog veel, veel verder. En jij lieve schat, jij weet maar al te goed hoe ver dat dat is.
Veel liefs,
Je mama
